Choroba alkoholowa jest schorzeniem złożonym, które swoim oddziaływaniem dosięga samego uzależnionego oraz pozostałych członków jego rodziny lub najbliższe mu osoby. Nałogowiec wprowadza do każdego systemu społecznego dezintegrację, wpływając na codzienne ich funkcjonowanie i relacje. Uzależnienie na wczesnym etapie rozwoju choroby trudno jest rozpoznać nawet u najbliższej osoby. Mąż alkoholik może spożywać coraz większe dawki alkoholu etylowego niemal niezauważalnie, w towarzystwie i podczas szczególnych okazji. Z czasem uzależnienie od alkoholu staje się coraz silniejsze, a nałogowiec najczęściej wypiera problem alkoholowy ze swojej świadomości. Początkowo nie szuka pomocy, postrzegając picie alkoholu jako sposób na relaks, odprężenie i radzenie sobie ze skutkami nadmiernego stresu.
Mimo wszystko to zwykle bliscy osoby uzależnionej zauważają pierwsze zmiany w jej osobowości, zachowaniu i stanie zdrowia. Poszukują informacji o usługach dostępnych w ośrodkach leczenia uzależnień, prywatnych placówkach medycznych i oddziałach szpitalnych. Wszelkie działania powinni konsultować z nałogowcem, przeprowadzając z nim liczne rozmowy. Ponieważ uzależnienie bliskiej osoby mocno wpływa na życie i rzeczywistość innych, w terapii liczy się czas i skuteczność. Im wcześniej mąż alkoholik posłucha swojej żony i skorzysta z opieki specjalistów, tym większe zyskuje szanse na powrót do trzeźwości i regenerację organizmu. Choć nie ma uniwersalnej zasady co do zachowania się wobec nałogu stwierdzanego u najbliższych, warto zastanowić się nad tym, co zrobić, by ułatwić sobie przeżycie trudnych chwil, jednocześnie dbając o to, by mąż alkoholik zmotywowany był do leczenia.
Mąż alkoholik a współuzależnienie
Osoby, które stale przebywają w towarzystwie nadużywających alkohol, pozostają pod wpływem ich zachowania. Poddają się zmianom w przebiegu codziennego życia, podporządkowują wykonywanie codziennych obowiązków, zaniedbują je, wychodzą z pełnionych ról społecznych, nie dbają o podtrzymanie relacji i kontaktów. Alkohol włada nad życiem całej rodziny, a mąż alkoholik przejmuje kontrolę nad osobami współuzależnionymi.
Najbliżsi uzależnionych najczęściej biorą ponadto na swoje barki konieczność rozwiązywania problemów alkoholowych nałogowca. Aby osoba uzależniona zrozumiała, na jakim etapie swojej choroby alkoholowej się znajduje, powinna na własnej skórze odczuć konsekwencje nałogu. Najlepiej pokazywać jej konsekwencje jej działania pod wpływem alkoholu.
Niedopuszczalne jest chronienie nałogowca przed otoczeniem, usprawiedliwianie i kontrolowanie jego zachowania. W ten sposób nie przyspiesza się i nie motywuje podjęcia jego decyzji o rozpoczęciu leczenia. Działanie to może wręcz przynieść odwrotny skutek. Ukrywanie problemu alkoholowego sprzyja trwaniu nałogowca w ciągu alkoholowym i odracza decyzję o podjęciu terapii uzależnienia.
Mąż alkoholik – jak żyć z alkoholikiem?
Wiele kobiet zastanawia się nad tym, jak postępować z mężem alkoholikiem, by jednocześnie wspierać go i wzbudzić w nim motywację do działania terapeutycznego. Konieczna jest przede wszystkim akceptacja choroby osoby uzależnionej. To schorzenie przewlekłe, którego leczenie może być długotrwałe. Należy zatem uzbroić się w cierpliwość i dużą dozę zrozumienia. Nie trzeba wstydzić się choroby najbliższej osoby i wypierać jej ze swojej świadomości. Zrozumienie choroby i jej mechanizmów pomaga wczuć się w sytuację uzależnionego. By pomóc mężowi alkoholikowi, konieczne jest skorzystanie z pomocy specjalistów. W niektórych przypadkach jedynym rozwiązaniem może okazać się przymusowe leczenie odwykowe. W świetle polskiego prawa jest ono możliwe wyłącznie w kilku przypadkach.
Aby skutecznie pomóc mężowi alkoholikowi zwalczać nałóg, przy jednoczesnej dbałości o dobry poziom własnego zdrowia psychofizycznego, należy trzymać się kilku głównych zasad:
- przestań się obwiniać – obwinianie się jest obciążające psychiczne i nie pomaga nałogowcowi podjąć walki z nałogiem;
- zacznij żyj swoim własnym życiem – lekceważenie własnych pragnień i marzeń może prowadzić do szybkiego współuzależnienia. Mimo wszystko błędy drugiej osoby nie mogą stać się ważniejsze od Twojego życia;
- nie ukrywaj problemu – wstyd jest najczęstszą przyczyną odwlekania decyzji o rozpoczęciu terapii choroby alkoholowej. W leczeniu schorzenia istotny jest natomiast czas, który działa na niekorzyść nałogowca;
- znajdź informacje – skorzystaj z pomocy specjalistów, zapoznaj się z ofertą placówek medycznych, by w oparciu o rzeczowe informacje móc zachęcić alkoholika do leczenia;
- pamiętaj o sobie – nie odcinaj się od własnych przyjaciół i rodziny;
- skorzystaj z pomocy specjalistów – to oni najlepiej wiedzą, w jaki sposób poradzić sobie z sytuacją.
Należy również pamiętać o tym, że z dużym prawdopodobieństwem mąż alkoholik będzie potrzebował dalszej pomocy nawet po zakończeniu terapii choroby alkoholowej.
Alkoholizm – pomoc w ośrodku leczenia uzależnień
Związek z alkoholikiem wymaga cierpliwości i zrozumienia. Bez pomocy lekarzy i psychoterapeutów najbliżsi często zmagają się z tzw. zespołem wypalenia, który kończy się odejściem partnera, małżonka i zostawieniem go w samotności ze swoimi problemami. Żona alkoholika zmaga się z wieloma trudnościami natury psychicznej i emocjonalnej. Często wtedy, gdy chce podjąć działania na rzecz ratowania małżeństwa, zderza się z murem w postaci negatywnego nastawienia pijącego małżonka. Pomocne okazują się wtedy metody kompleksowej terapii choroby alkoholowej. W pierwszej kolejności nałogowcy decydują się zwykle na odtrucie alkoholowe. To, ile trwa detoks alkoholowy, uzależnione jest przede wszystkim od stanu zdrowia pacjenta i zaawansowania jego choroby.
W celu podtrzymania efektów terapeutycznych coraz większa liczba chorych decyduje się na stosowanie terapii Esperalem. Poddanie się zabiegowi wszycia wszywki alkoholowej sprzyja trwałemu utrzymaniu abstynencji. Jak działa wszywka alkoholowa? Uzależniony sztucznie powstrzymuje się od picia alkoholu z obawy przed połączeniem Esperalu z substancją odurzającą. To z kolei stwarza warunki do odnowienia relacji rodzinnych i powrotu do życia sprzed nałogu. By motywację zewnętrzną przekształcić w wewnętrzną chęć do walki z uzależnieniem, chorym zaleca się psychoterapię.
Gdy mąż pije – interwencja kryzysowa, czyli jak pomóc mężowi alkoholikowi, gdy nie chcę się leczyć
Przydatnym narzędziem w leczeniu alkoholizmu i terapii współuzależnienia jest tzw. interwencja kryzysowa. Aby stworzyć ten rodzaj interwencji, konieczne jest zebranie kilku osób z otoczenia nałogowca. Najczęściej zaleca się, by w rozmowie uczestniczył również terapeuta chorego. Spotkanie musi być z nim szczegółowo zaplanowane i omówione. Jest ono przejawem troski o zdrowie psychofizyczne uzależnionego. Przed konfrontacją z chorym należy spisać wszystkie oczekiwania co do rozpoczęcia leczenia oraz własne spostrzeżenia. Powinno się unikać oceniania i moralizowania. Podczas interwencji kryzysowej przedstawia się suche fakty, nie usprawiedliwiając chorego. On sam najczęściej będzie zaprzeczał usłyszanym informacjom, ale w niektórych sytuacjach (zwłaszcza po długotrwałych ciągach alkoholowych) jego lęk i bunt przed zmianą może nieco osłabnąć. Warto zatem wykorzystać ten moment na próbę zmiany. Nawet jeżeli mąż alkoholik nie posłucha swojej żony, wpłynąć na jego decyzję mogą inne osoby – dzieci, rodzeństwo, przyjaciele.
Jak mąż alkoholik manipuluje żoną?
Większość nałogowców jest bezradnych wobec swojego uzależnienia. Nie potrafią samodzielnie odstawić substancji odurzającej i pozostawać trzeźwym. Trwają w ciągach alkoholowych, których wręcz nie przerywają okresami abstynencji. Im dłużej trwa ich uzależnienie, tym większą tolerancją na działanie alkoholu etylowego charakteryzuje się ich organizm. Wypijają więcej używki, potęgując swoje dolegliwości. Zmagają się z zaburzeniami psychicznymi i dolegliwościami somatycznymi. W konsekwencji może dochodzić do zmian w zachowaniu i osobowości.
Niektórzy pod wpływem działania substancji odurzającej stają się drażliwi, nadpobudliwi, gwałtowni, mogą okazywać przemoc. Trwają w swoim odurzeniu, mocno wierząc, że panują nad ilością i częstotliwością spożywanej używki. Gdy zdają sobie sprawę, że to właśnie u nich pojawił się alkoholizm, w pierwszej kolejności próbują składać obietnice i samodzielnie podejmują próby walki z nałogiem. Najczęściej jednak obietnice te są bez pokrycia, wymawiane dla własnego spokoju i możliwości kontynuacji picia. Kłótnie, szantaże i groźby to również częste sytuacje obecne w domach uzależnionych osób przed ich decyzją o podjęciu leczenia.
Dla żon, które trwają przy pijących mężach jednym z trudniejszych doświadczeń są manipulacje nałogowców. Próbują oni bowiem zrzucić winę za nałóg na współmałżonka, usprawiedliwiając jednocześnie własne trudności. Osoby uzależnione mają luki w pamięci, zmagają się z zaburzeniami funkcji poznawczych, nie zdają sobie sprawy z ogólnej powagi własnej sytuacji. Gdy pojawia się przemoc w rodzinie, jest to ostatni moment na rozpoczęcie przymusowego leczenia. Zwalczać zaburzenia psychiczne, powstałe w wyniku szkodliwego działania toksyn poalkoholowych na mózg i komórki nerwowe człowieka, pomaga wyłącznie psychiatra. Korzystając z różnorodnych metod leczenia alkoholizmu w specjalistycznych ośrodkach i wsparcia najbliższego otoczenia, chory wraz z biegiem czasu zaczyna dostrzegać patologiczne wzorce swoich zachowań i negatywne przyzwyczajenia.
Jak postępować z mężem alkoholikiem po terapii, by nałóg nie wrócił?
Większość badaczy zauważa, że niemożliwe jest całkowite wyzdrowienie nałogowca z choroby alkoholowej. Może on jednak do końca swojego życia pozostać trzeźwy, uczestnicząc w terapii. Istotne jest, by osobę uzależnioną od alkoholu odseparować od wpływu środowisk patologicznych. Brak okazji i towarzystwa do wypicia trunku sprzyja całkowitemu odstawieniu alkoholu na stałe. Dużą rolę odgrywają dla chorych również spokojne rozmowy, kontynuowanie specjalistycznego leczenia i zajęcie się zaległymi sprawami. Alkoholizm prowadzi bowiem do licznych zaniedbań w zakresie wykonywania obowiązków zarówno domowych, jak i zawodowych. Chroniczne upojenie alkoholowe staje się przyczyną nieobecności w pracy, a te z kolei mogą skutkować zwolnieniem. Po terapii zaleca się natomiast powrót do aktywności zawodowej i zainteresowań sprzed nałogu.